Michalina Chełmońska-Szczepankowska - polska poetka urodzona 17 września 1885 roku w Warszawie, zmarła 5 marca 1953 roku w Mińsku Mazowieckim.  

​

Studiowała polonistykę, po czym została nauczycielką po rodzinnej przeprowadzce z Warszawy do Mińska Mazowieckiego. Rozpoczęła od nauczania na pensji w gimnazjum, następnie wykładała język polski w gimnazjum żeńskim (lata 1912-1918).

 

W 1914 roku wyszła za mąż za Jana Szczepankowskiego, z którym miała troje dzieci. Wnukiem poetki jest Pan Piotr Szczepankowski-Chełmoński, z którym Instytut Tradycji Narodowej współpracuje przy okazji różnych uroczystości organizowanych nie tylko przez ITN ale również przez społeczności lokalne. 

W latach 1918-1932 była kolejno dyrektorem w 3 placówkach edukacyjnych w powiecie. W 1928 roku została odznaczona medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości a w 1932 roku medalem za długoletnią służbę nauczycielską.

​

Pomiędzy karierą i życiem rodzinnym, Michalina Chełmońska-Szczepankowska znajdowała czas na literaturę piękną. Znała też biegle 4 języki obce: łacinę, francuski, rosyjski i niemiecki.

 

Jej pierwsze wiersze ukazały się w tygodniku Zorza. W 1909 roku został wydany zbiorek wierszy dla dzieci Ranna Rosa. W 1910 roku został wydany zbiór wierszy Wiosną i Latem. W 1921 roku w książce Piosenki z dziejów naszych wydanej przez Księgarnię Ludową obok wierszy uznanych poetów ukazały się również utwory poetki. Pisała na stałe do takich wydań jak: Moje pisemko, Płomyk, Płomyczek, Świerszczyk, Rycerz Niepokalanej.

​

Poezja Michaliny Chełmońskiej-Szczepankowskiej charakteryzuje się niezwykłym, wyrażanym w sposób dumny i emocjonalny patriotyzmem, umiłowaniem do mieszkańców wsi, delikatnymi opisami przyrody i wielkim przywiązaniem do wartości religijnych.